Kalabalıkta ki yanlizlik

Kafe köşesinde seçtiğim masamda,
Kalabalıklar güler, kahkahalar yükselir.
Sohbetler akar, hüzünler gizlenir,
Ama ben, önümde kocaman bir dağ...

Ne sözcükleri duyarım, ne kahkahaları,
O dağın sessizliğinde kaybolurum,
Ağaçların gölgesinde, kuşların şarkısında,
Yeşilin içinde saklı bir dünyada,
Dışarıdan huzur gibi görünür belki,
Ama ben orada, çimenlerin içinde,
Kendimi ararım, suskunluğun içinde.

Rüzgarın hafif esişinde yankılanır umutlar,
Dallar arasında gizlenmiş kırık hayaller,
Kuşların cıvıltısı bir zamanın yankısı,
Bir nefeslik dinginlik, hayatın durduğu an...
Şehrin gürültüsünden kaçan bir ruh,
Doğanın kucağında bulur kendini,
Kendini dinler, kendine dokunur...

Ve anlarım ki, kalabalıkların içinde bile,
Bir yalnızlık saklıdır içimde,
Ama o yalnızlık, beni ben yapan,
O dağ, o ağaçlar, o kuşlar,
Hepsiyle birleşen tarifsiz bir huzur...

Gözlerimi kapatır derin bir nefesle,
Şehrin karmaşasını geride bırakırım,
Kalabalığın ortasında yalnız kalırım,
Ama o dağda, doğanın içinde var olurum.

Toprağın kokusunda eski anılar saklı,
Yaprakların hışırtısında sessiz dualar,
Her kuş cıvıltısı umutla fısıldar,
Ve ben, o anlarda kendime dokunurum.

Belki de hayat budur aslında,
Bir kalabalıkta saklı yalnızlık,
Ve yalnızlıkta gizlenen kalabalık...
Benim dağım, benim sığınağım,
Kendime uzattığım sessiz bir el...