Kalabalıkların Yalnız Şehri

Hiç beklemediğin bir anda
Gönül ışıkların söner de
Kararırsa dünyan
Ve seni bunca zaman
Sevda ufuklarında uçuran
Rüzgarlar dinerde
Pörsürse gönül yelkenlerin
Ya da unutulmuşluğun sessizliğinde
Hissedersen itildiğini bir kenara
Tasalanma sakın
Yıpranacak diye onca hatıran
Otur Boğaziçi'nde
Bak İstanbul'a konuş onunla

Yeditepesini vermişse gökyüzüne
Olmuşsa umudun isim annesi
Boşuna değil
Ne varsa sana dair saklı tutar hepsini
Kalabalıkların içinde yalnızsa sırf bundan
İstanbul ihaneti bilmedi hiç değişmedi

Çamlıca'nın meltemine sal bilinmezlerini
Gelir alır onları sabah doğan güneş
Sen uyanmadan uyanır kalabalıkların yalnız şehri
Yelkovanını akrebini durmadan sana çevirir
Hadi durma dök içini