Kalabalıklar koyultur yalnızlığı

Yaşadığın şehrin daralır sokakları
Hıçkırıkların yaşlı bir işgale dönüşür
Sarar bedenini üşürsün
Huysuz çoçuklar gibi mızmızlanırsın
Yaşamak angaryadır
Kurtulamazsın prangalardan
Ağır gelir nefes almak
Sinemaya gitmek kitap okumak
Hiçbirşey gelmez içinden
Adımlarsın sokakları öksüz çoçuklar gibi
Daralır hücren
Hızlandıkça adımların
Şiddetlenir duyguların
Geçer geçmişin film gibi gözlerinin önünden
Ayrılık türküsü eşlik eder
Yalnızlık rakssına
Hüzündür geçen tüm heybetiyle
Dizginleyemediğin duygular
Dolanır düğüm olur
Boğazına yutkunamazsın

Bir aşkın sürgününü yemişsindir
Yaşarken ağır ağır ölürsün
Kanının aktığını duyarsın damarlarında
Yankılanır şelale gürültüsüyle için
Bir kenti sarsar çığlıkların
Kendine gelirsin
Devam eder oysa yaşam
Sekerek topalladığın
Koşarak yakalamaya çalıştığın
Bir savaşsa eğer yaşamak
Yok etmemeli insanlığı
Keskin bir kılıç gibi kesmemeli ilişkiyi
Bir aşkın cinayetini seyretmemeli
Can çekişmemeli sevgin
Bir katilin cinayet ziyareti gibi
Dönüp bakmalısın ardında bıraktığın
Kalbini söktüğün cesede