Kalabalıklar İçindeki Yalnızlığım

Biliyor musun?

Kalabalıklar hep ürpertmiştir beni,
Çünkü daha bir tok gelmiştir kulağıma, Kalabalıklardaki yalnızlığımın sesi.

İçimdeki müzik susar.
Kalbimin de şiiri.

Sadece sessizliğin yalnız uğultusu.
Bir de konuşur içimde senle birleri.

Kararır gün, saklanır güneş.
Görünmez olur denizin rengi.
Köpeğin uyanışı, kedinin esneyişi.

Ah sen, bir türlü gelmedin ki.
Gelseydin eğer ,
Hepinizi birden severdim.
Hepinizi !..

Var ya o;
Kuru gürültüden ibaret kalabalıkların sesi.
Huzuru kaçırılmış melodi.
Sözü tükenmiş şarkı.
Boyası çürümüş tuval.
Resmi sökülmüş duvar.

Ah o kalabalıklar, öyle çok şey yitirtir ki!

Kaybolur gözbebeklerimdeki aydınlık.
Uzağıma düşer hayalin,
Akıntıya bırakır düş de kendini,
Sürüklenir çerçeve,
Silinir yüzün!

-Her yalnızlığımda, yeniden çizerim hayalini...

Gel gör ki,
Olmasaydı ruhu soğutan o çoğul yalnızlıklar
İki yalın ruh, birbirini neden arar ki ?
Neden bulur?
Nasıl yanar birbirinde?
Nasıl soğur ?

İçimizde oldukça o yangın gecelerin kül harfliği,
Biliyorum!
Uçacaktır bir gün elbet ,
O suskun şiirlerin kelebeği.

-Yüreğin ise ,
Omzumdaki kanatlardır bundan böyle sevgili...