Kalabalıklar Şiiri - Süleyman Ergül

Üst üste binmişler, insan selleri,
Kiminin başında, kavak yelleri.
Karıncalar gibi, koşar dururlar
Bir muammadır, kalabalıklar.

Çarşısında gezer,vitrin turlarlar.
Mitingine koşar, alkış tutarlar.
Belki de tam tersi, olur yuhlarlar
Bir hengamedir,kalabalıklar.

Camisi de dolu, köprüsü dolu,
Pazarında bağırır küpü su dolu.
Durakta hınca hınç, istif olmuşlar,
Koca şehirlerde, kalabalıklar.

Merdivenleri yürür, onlar da koşar,
Trenler görünür, gönüller coşar.
Aşılmaz sanılan, engeli aşar.
Yetişir menzile,kalabalıklar.

Her biri ayrı bir, dram yüklüdür
Bir deşsen içini, neler yüklüdür.
Bazısı küskündür, bezgindir hatta.
Kaldırımda yürür, kalabalıklar.

Yatıyor orada, birisi işte.
Bir ömür geçirmiş, çile içinde.
Şimdi teslim etmiş, emanetini.
Omuzda taşır onu,kalabalıklar.

İlahi davete,icabet eder.
Terk eder her şeyi, nefsten def eder.
Mahşer mi istersin, al sana mahşer.
Tevbeye durmuş, kalabalıklar.

09/11/2013 DİLARA ERGÜL