Kalabalık Şiiri - Tezcan Bilgiç

Ne kadar yalnız kalabalığı İstanbul'un
Binler için tek başına
Gülen gözler yok
Birbirine gülen birilerini arıyor
Mutlu olmak için
Sarılanları izliyorum
Aylar oldu gerçekten sarılmayalı
Herkes tedirgin gözlerle bakıyor
Suçlar bakışlarla
Herkese
Kalabalığın sessizliğini bastırmak için
Kulaklığım takılı geziyorum
Yanımda ölümü konuşuyorlar
İstatistik veriyorlar
Matematiğin yalanlarına sığınıyorlar
Duymamak için sesi daha da açıyorum
Ölüm banada acı geliyor artık
Belki gidenleri toprak yerine
Kalbime gömdüğümdendir ağırlık
Aynalara da bakmaz oldum zaten
Baksamda çok değişik bir şey yok zaten
Her yerimde İstanbul kalabalığı
İzlemeye devam ediyorum duygusuz suratları
Sonra telefona bakıp gülen birini görüyorum
Seviniyorum bir yandan
Telefona bakıp gülmeyeli çok oluyor...
Çevresine gerçekten gülenlerin görüyorum
Gülmeyi unutmak istemiyorum
Zorla reklam broşürü satanlardan,
Broşür alıyor alırken gülmek için
Konuşmamda lazım
Anketör arıyorum
Hiç tanımadığım birine tüm bilgilerimi vermek istiyorum...
Acelem yok bugün
Yürüyorum
Metro kalabalığı sıktı zaten
Otobüse binmek istemiyorum
Yavaş yavaş yürüyorum
Her zamankinden daha yavaş
Çok daha yavaş
Birilerine göz göze göre gelmek için yüzlere bakıyorum
Herkes düşünceli
Kimse
Gülmüyor
Seni düşünmek istemiyorum ben artık
Kimse gülmüyor İstanbul'da
Sen olsan ben gülerdim oysa
En güzelde sen gülerdin
Sakin adımlarla yürüyorum
Işıkta bekliyorum
Yol boş herkes geçiyor
Ben ışık bekliyorum
Araçlar geçmemeli ise kırmızıda
İnsanda geçmemeli
Bekliyorum
Işık yanıyor
Kırmızı
Geçiyorum
Sahtelikler arasında kayboluyorum
Kimsesiz kalabalığında İstanbul'un...