# Kalabalığın Yalnızlığı #

Yaşam karmaşası içinde birçok apartman
Kent kalabalığında kimseyi tanımadan
Çoğu kez kuytuların yalnızlığında insan
İş yerinde tek düzen, üne takar kancayı...

Karmaşa bir düzende uzaktır sevgilerden
Uzaktır yuvasından, en yakını bebeden
Hasrettir kimi zaman kökü ebeveyninden
Hafta sonu kör zaman, kın'a takar kancayı...

Kahvaltı gülümsemez, ağlar öğle sofrası
Gece eve geç döner, iş yeri bahanesi
Ayrılır bölüşümler, başlar sorun borsası
Uykuya sığınırken, an'a takar kancayı...

Bu ne karmaşa bu ne yaşamdaki yansızlık
Kalabalıklara sığmayan büyük yalnızlık
Aileden toplumdan bihaber bilinçsizlik
İşlerle övün dövün, sana takar kancayı...

İletişim çağında iletimsiz kalmışız
Eşler bir yerde çocuklar bir yerde gülmüşüz
Bir çapraşık düzenin kul kölesi olmuşuz
Kimlik ayrıklarından, eve takar kancayı...

Yok mu bunun çaresi, boşluklar vurur bizi
Yalnızlığın sesidir, örseler hepimizi
Çağı yetişmek için kim çaldı neşemizi
Puslu bir camekândan, güne takar kancayı...
~~~
Yalnız geçiyor günler, hırçın ayaz geceler
Bin bir telaş içinde bitmez yaşam gailesi
Bir yorgana sarılı gül maduru günceler
Kalabalık içinde yalnızlığın çilesi
Yorgun ezgin canandan, cana takar kancayı..