Kala Kala Şiiri - Erdal Alga

Kala kala avucumuzda güllerin dikenleri
Kala kala yüzümüzde aciz bir tebessüm
Ne bir ışık ne bir umut
Kala kala karanlık içimizde.
 
Bir düşe uzatmışım ellerimi
Düşe kalka yaşamakta
Kaybolup gitmiş iyimserlik
Ellerim boş-ucumda.
 
Konuşulmadan da gürültü
Yedi bitirdi günümü
Gecemde uykusuzluk
Kan tükürüyor gözlerim çanağına.
 
Anımsamak antik mutlulukları
Gezdirir gönlü ve eyler
Mevla’nın sevdaya izni yoksa
İnanç kendini gömer.
 
Faniler arasında ruhum, gidip gelende
İstemim o ki ne hali varsa görse
Kalpsiz kanatsız, uçamaz biçare
Yazar sevgiliye bir küfürname.