Kal/Sana Şiiri - İrfan Özcan

Anlasana!
Sesim bakışlarımdan daha da titrek şimdilerde
Kalemimde inadına çetrefil bir sancı
Tedirgin türküler yapısıyor hançereme
Fasılasız gidişlerin yolcusuyum ya yine
Her dönüsümde -kırpıp kırpıp- yolları
Dolduruyorum ceplerime
Bir sonraki gelişimde düğümlemek için gözlerine
An be an devriliyorum
Doğunun akşamlarına akıyorum sımsıcak
Alev kesiliyor yikamadığım duvarlar
Anla/sana! ..

Okusana!
Yazıyorum… Hep yazıyorum..
Devasa bir uçurum oluyor iki misraın arası
Yazdikça, kalem lime lime ediyor kelamı
Biliyorum, harflerin arasina yıkılıyorum
Hoyrat sözcükler tırmalarken kâğıdın ak göğsünü
Tarumar şiirlere gebe kalıyor gecenin hüznü
Yine düğüm düğüm çözülüyorum
Ki; Belki bu şiir de günahkâr olacak
Son noktası konulduğunda
Kim bilir, belki de tılsımı bozulacak okuduğunda
İsyanıma az kala
Oku/sana! ..

İnansana!
Nefsim ilmek ilmek boğazlyyor nefesimi
Bir ferman ki; kılıçtan keskin
Bir rıza ki; kıldan ince
Bu bıçağa hangi kemik dayanır
Hangi ayak kötürüm olmaz bu cebri yürüyüşte
Alın mı dayanır bu secdeye
Her dua, sonuçta kifayetsiz bir iltica
İnan/sana! ..

Kalsana!
Ne bir parça bulut koparabiliyorum sana
Ne de bir damla yağmur olabiliyorum avuçlarına
Sen hep giden, ben hep kalan
Her dönüşte girdabına tutulan
“Yok” hükmünde bir nazarsam
Sadece bir tutam tebessüm kadar, sıcağımda
Kal/sana! ..

Anlasana...
Okusana...
İnansana...
Kalsana...