Kal….Hoşça… Şiiri - Süleyman Altunbaş

KAL….HOŞÇA…

Kelebeğim,
gözlerinin büyüsüyle titrerken kalbim
lâl olur,çıkar dilim
geceye kusar sitemini sessizce
yoksun
içime uzanan koridorlara inseydin ışığından
görürdün gözyaşı havuzumu…
yoksun şimdi, boş kentlere yaslanıyorum
elimde bir demet kan kalıyor….pıhtısı sevdanın…
içime solgun yaraları akıyor paslı hançerinin
en yaralı şiirimden kanattın beni…
sildim seni….yoksun…
kanatlarım yoruldu…
kal…..hoşça..!

hani kelebeğindim,
kanatlarım yoruldu beklemekten
zaten bir günlük ömrüm..
neredesin sen..?
kal…hoşça..!
gözlerindeki engin yeşilliği sana bırakarak
çığlığımı toplayıp gidiyorum
yas oluyorum kendi yüreğime
serçe gözyaşlarımda boğuyorum tenimi
parçalıyorum,
vuruyorum tam mavi yüreğinden Senli düşlerimi
kan damladı karanfillerine bahçemin
hüzzam şarkılardan düştü ellerine yaşama sevincim
çığlıklar ormanından soldu elimdeki gülüşlerin
şimdi kaçak bir hâyal Sana beslediğim sevgiler
umuda mayalanmış tek şiirimde astı kendini uçurumlarıma
ikimizi ayıran duvarları yeniden örüp,badana ediyorum
yeniden özenle ikinci kat boyasını siyaha boyuyorum
ta ki; kaybolana dek yeşil gözlerin…

yoksun …
içime uzayan koridorlara inseydin ışığından,
görürdün göz yaşı havuzumu
yoksun…
en yaralı şiirimden kanattın beni…
sildim seni….yoksun…
kanatlarım yoruldu…
kal…..hoşça..!