Kal Gözlerinle. Şiiri - Fatih Çınar

''zincirlerle bağlandım
ilk gördüğüm an
kimselere söylemedim
adı kezban''

hatırlarmısın
ilk defa
gözlerimin gözlerine değdiği anı
bu gözlerimizin ansız bir kaçamağıydı
biliyormusun
gözlerim gözlerinde tutuklu kaldı
bakışların mavi maviydi
duygusaldı özlem doluydu
kızgındı kimi zaman
ben senin gözlerinden bakıyordum dünyaya
dünyayı seyrediyordum bakışlarından

gözlerin bir pınardı sanki
ürkekçe kopup gelen
bir dağbaşından
bense susuz kalmış bir çöl
eğilip su içmek istiyordum
kirpiklerinin arasından
söndürmek istiyordu yüreğim
yüreğime yaktığın ateşi
vakit senin yanma vaktindir
kalmadı artık yüreğimin yanacak yeri

inanamıyorum gördüğüme
yalanmı gerçekmi
öptüğüm dudakların
tuttuğum ellerinmi
gel etme yüreğim
gel etme bu bir yalan
o yok aslında
o bir hayal çıkıp gelen rüyalardan
herşey ansızın
kaybolacak biraz sonra
ne gözleri
ne saçları kalacak ortalıkta
gel etme yüreğim
yine lanet yalnızlığına döneceksin
biraz daha yıkılmış
duvarlara gömüleceksin...

o seni ilk gördüğüm an
kimbilir sen dünyaya geleli
kaç yıl geçmişti aradan
düşün
düşün ki bir o kadar yıl
haybeye geçmiş
bir o kadar yıl
özlemişim seni
gözlerim gözlerini beklemiş
tenim tenini
öyleyse gel ne olur
hiç gitme
razıdır bu gönül
vereceğin her zulme
istersen
ıstırabın her çeşidini tadtır bana
istersen
darağacımı ellerinle kur
bırakta gözlerim içsin gözlerini kana kana
ama gitme ne olur

suya hasret fidandım çiçektim
yağmur yağmur yağdın üstüme
yeşerdim filizlendim
sonra renk verdin yapraklarıma
güneşim oldun
şimdi bırakıp gidersen
kupkuru kalacağım
anlıyormusun
çünkü biliyorum ki
yerine sevemem
kimseler çalmayacak kapımı biliyorum
çalmasında istemem
şimdi gidersen
bir mahkum olacağım
sensizlik zindanlarına amnsız dolacağım
sen
sen yeterki bu şehirde kal
istersen yüzüme birdaha bakma
ama ne olur
ne olur beni bırakma...