Kal Diyor Gece Kalamıyorum

kal diyor gece
kalamıyorum

sürüklüyor rüzgar savunmasız yaprakları
durgun sularda direnen saçlarım
çocukların elleri çimen kokuyor
bilinmez artık neye geç kalmışım
erken yaşamışım belki bilinmezliği
ve belki geç buldum seni
tozu dumana katıyorken kırlangıçlar
göç yağmuru ıslatıyor yolları
arkama almışım bense tüm güvenimi
önüm uçurum
kal diyor gece
kalamıyorum

kalbimi de alasana yanına
döksene içini içime
hani fırtınalar kopartan yağmurlarınla
ıslatsana yanaklarımı
okşasana gözlerimi bakışlarınla
çığ düşürüp ansızın buz kesen
gözlerine far tutulmuş tavşan gibi
çivi gibi olduğum yere
müebbette bir mahkum gibi
tutsana beni
yoksa seline kapılıp sokakların
bir yaprak gibi
gidiyorum
kal diyor gece
kalamıyorum