Kal Diyen Yoksa Şiiri - Ufuk Çoban

Gündoğumları umut ışıkları, sessiz bir kuş uçuşunun ardından,
Adımlarım yalnızlığın gölgesinde kaçar umut yakarışlarından.
Uzaklaşmak, hep uzaklaşmak demek adımlar kopan hayatımdan,
Hiç gitmedi birine, kavuşmak için yakınlaşmaya bir uyanıştan.

Yol ayrımları oldu, köşelerden sonrası hiç belli olmayan,
Gitmekle kalmak arasında ayaklarımın dolaştığı ışıksız diyarlara.
Paylaşılmadan karar hayatın zorunlu yolu, bilinmiyor ki sonu,
Her sonda, yeni bir başlangıç iz bıraktı karanlık odalara.

Bazen diyemedim, bazen haykırdım düşlerimi perilere,
Bir dilek şansım hiç olmadı gerçeklerin dünyasında.
Dileklerim uçan bir kuş oldu, yüzen bir kuru dal oldu,
Ama hiç gerçek olmadı, gerçekler hep yalan oldu.

Kimsenin içini bilemezsin, kendin açık olurken savunmasız,
On dersin, bir duyamazsın, değer vermez ki insafsız,
Gitmek en iyisi anladım, bu yaşıma eklerken bir damla daha yaş,
Kal diyenin yoksa giderken, sevenin de yok demektir arkadaş.

16/07/2005 21:05