Kal diyemedin Şiiri - Ahmet Suyadal

Bir sonbahar havası var sanki etrafta
Mevsimler geldi geçti sen hala gelmedin
Bir sen bir ben kaldık sanki bu hayatta
Uğurlarken gözyaşlarıyla kal diyemedin

Ne yalan vardı ne de küfürler dilimde
Benim seni sevdiğim gibi sende sevmedin
Ben sana gönlümün anahtarını verdimde
Sen bana yüreğini açıp ta kal diyemedin

Ne bahtım var nede sarayım bu dünyada
Ebedi saadet gelip geçti fark etmedin
Bu dünya bu hayat bir sana kalsa da
Zamanı durdurup benimle kal diyemedin

Kurudu bak senin yokluğunda çiçeklerim
Ağladım durdum çocuklar gibi sen bilmedin
Yalan oldu seninle kurduğum tüm düşlerim
Hayal olup giderken uzaklara kal diyemedin

Sesin yok, kokun yok sensizliğe alışamadım
Sadece senin için çarpan bu kalbi dinlemedin
Ağırlaştı tüm benliğim yokluğunu taşıyamadım
Sensizliği yüklerken sırtıma gitme kal diyemedin

Çıplak ayaklarla yürüdüm hep çöllerde
Yaktı kavurdu yüreğimi sevda ateşin
Sensiz bir başıma kaldım da yaban ellerde
Sonsuzluğa yol alırken gitme kal diyemedin

Hep üzdün hep kırdın ben sabır taşı değilim
Kaç kere söyledim sevdiğimi ama dinlemedin
Boş bir sayfa gibi anlamı yokmuş sözlerin
Uzarken sensiz geceler gitme kal diyemedin

Yalansız menfaatsiz bir aşktı beslediğim
Kahrolası o gururunu bir türlü yenemedin
Bir tek cümleydi senden duymak istediğim
Ama sen gitme bir ömür benimle kal diyemedin....