Kal diyemedim kalmamalıydın çünkü

Kal diyemedim kalmamaliydin çünkü

Suskun olmuş bu şehir artık gülmüyor çiçekler Sen geldin sanırsın ama bende hep uzaktaydın.

kirletilen sadece ellerimiz değil, yüreklerimizde Kirlenmişti.
Biraz hüzün, biraz yalnızlık ve bitmeyen bir sensizlik düştü bana.

Şimdilerde alışıyor yüreğim seni sensiz yaşamaya, belki de hiç alışamadım sadece kendimi kandırıyorum, hiç inanmadığım cümlelerde sana kal diyemedim kalmamalıydın çünkü insan hiç gelmediği bir yerde kalmazdı değil mi.

Yine gece oldu gündüzleri çocuk sesleri avutuyor azda olsa bozuyor sessizliği ama geceler işte bitmeyen çığlıklar çınlıyor kullarımda sana söylemek isteyip de hak etmediğini düşünüp kendime sakladığım sözler geliyor aklıma sonra kendimi bırakıp birde ona üzülüyorum. Kal diyemedim sana kalmamalıydın çünkü.