Kal Diye Susanlar Şiiri - Hakan Gümüş

Aynı odada susmak en gürültülü vedadır.
Bazen gitmek ses etmez,
Ama kalmamak bağırır…
Bir bakışla çözülür, yıllarca kurulan ne varsa,
Ve o an, kimse bilmez neye kırıldığını.

Yarısı dolu bir bardak gibi durdu aramızda aşk,
Ama sen hep boş olan yerinden içmeye çalıştın.
Kimse söylemedi,
Sevilmek susarak da olur bazen,
Ama anlaşılmak... işte o yalnızca yürekle mümkün.

Kal denmedi belki,
Ama kal diye sustu kalp…
Gitmesin diye bakıldı gözünün içine,
Ama o bakış okunmadı hiç.

Bir ömürlük “kal”
Bir saniyelik “git”e yenildi.
Ve o gün herkes konuştu…
Sadece en çok seven sustu.

Zil sesi çalmadı, mesaj gelmedi,
Ama hâlâ bekleyen biri vardı,
İsmi söylenmeyen, varlığı inkâr edilen,
Ama yokluğu en çok hissedilen bir kişi…

Dışarıda hava güzeldi o gün,
Ama içimde kıyamet sessizdi.
Kalp atıyordu,
Sadece duyması gereken kulak başka birine çevrilmişti.

Kal denmedi belki,
Ama kal diye susuldu.
Giden yürüdü…
Kalan dizlerinin üstünde kaldı.

Bir sessizlik bu kadar yüksekse,
Kimse çığlık atmaz.
Sadece içten içe ölünür,
Adı aşk olur, unutulmaz.