Kal Şiiri - Mehmetcan Aysevinç

Gitme. Kal bu gece. Ömrümün son demlerini seninle geçirmeme izin ver.
Tükeniyorum...
Gözlerim karanlığa çok alıştı, nasıl korkuyor insan böyle yalnız kalınca.
Ne olur kal...
Karanlığa alıştı, tir tir titriyor kalbim.
Kal bu gece, yarın da kal hatta.
Gitme işte, beni bırakma sakın. Kayboluyorum bu sessizlikte.
Korkuyorum...
Çok soğuk burası, çok sessiz, kimsesizim. Herkes değil, sen yoksun. Kal bu gece de benimle.
Sarılıp uyumalıyım göğsünde.
Bana kalırsa sen hep kal, gitme işte, yalnızlığa hapsetme beni.
Sadece benimle kalmalısın. Silemiyorum, izinkalıyor ruhumun derinliklerinde.
İyisi mi sen kal bu gece. Gitme...
Bu siyahla boğulmuş, gecenin karanlığında ıssızlaşmış bu şehirde kal benimle. Yeniden
yaşayalım hayatı. Serpilelim ve yeniden renklere kavuşalım. Sen yeşil ol hayat gibi, ben mavi
olayım sana olan Aşk’ım gibi uçsuz bucaksız. Kurtulalım bu siyahlardan ne olur gitme.
Benimle kal...
Yokluğun bana azap, yokluğun bana cehennem.
Gitmek için binlerce nedenin olsa da kalman için bir tek neden var aşk...
Gitme!
Hasretinle yakma gönlümü. Bilinmezliğin, belirsizliğin içine atma beni.
Bir şeyler söyle, konuşmama izin ver.
Sen gitme, aşka yakışanı yap. İyisi mi sen kal benimle.
Kanıyorum her gece. Geberiyorum bu dipsiz çukurda. Ölemiyorum...
Bu gece dokun bana. Bu kayıp çocuğun yönünü bulmasına yardım et.
Yalvarıyorum kal bu gece.
Sen kal ki, siyah olmasın bu şehir. Sen kal ki, hayat bulsun bu sokaklar.
Sen kal ki, çiçek açsın, yeniden yeşersin dünyam. Sen yeniden benimle
kal ki, anlam bulsun hayatım.
Kal işte, ne olursa olsun kal...
Gitme…