Kaktüsün Rüyası Şiiri - Mizgin Teker

koparken yeryüzünde tufan,
kendini koruyamayan
gidişlerin güzelliğini
gökyüzünden duyar.

mürekkebidir, şiir yalnızlığın.
ancak kimdir,
parmaklarında mürekkep lekeleriyle gezinebilecek kadar cesur olan?

köklerini tam da
tuzlu suya alıştırmışken
köksüz olmanın cazibesini keşfetti çocuk.

yapılsın hayatla,
ölümden bile daha inatçı bir pazarlık.
başlasın artık,
hüküm giymeden yalnızlıklar katında
karanlığın kuşlarından arınmış bir gök gibi yaşamak.

ve hayata karşı dikbaşlı olmak için
ödeyelim,
baş dönmesiyle yaşadığımız
o hayatların teliflerini.

sana gülümseyerek
gölgesinin bitmişliğini anlatana,
ucu kaçmış o deli ipi uzat.
hayat denen sahtekar,
hırkasından sökmüştür o tükenmez ipi.

bekleyen gözlerini
gökyüzünde hırpalayan bir ummak ve
karanlık köprülerde uzayan insanlardan yetişip
az sonra umudu bulacağına inanmak...

sen,
dünyayı incitmekten bile korkarken
direncin,
dünyanın sende bulmaktan korktuğudur.