Kaktüs ve Minik Çiçek Şiiri - Serap Tepe ...

Tek tek suladı herbirini; çocukları gibiydiler sanki...Nedendir bilinmez,içlerinde en sevdiği kaktüsleriydi...Top top kaktüsleri arasından o minicik sarı çiçekler öylesine güzel açıyorlardı ki...Dikenler batmaz mıydı herbir yerlerine? Canları acımaz mıydı sarı çiçeklerin? İnadına açıyorlardı ki dikenler bile engel değildi güneşe gülümsemelerine.

Gülümsedi.Çayını aldı eline,bardağın kenarına rujunun lekesini konduruverdi.Kendini bir an için dikenler arasında açan şu minicik sarı çiçeğe benzetti.Onun da dikenler sarmıştı çevresini.Can yakan,acıtan,içini ezen dikenler...O,herbir dikenle bire bir mücadele etmişti.'Artık yapamaz kendi başına.Tek başına duramaz'dememişler miydi kendisi için de?

Durmuştu oysa.Her şeye karşın dimdik ayaktaydı.Bir ara kendinden bile uzaklaşmıştı.Düşlerinde hep 'o' vardı.Onsuz bir yaşam düşünememişti.Oysa yaşam devam ediyordu işte.Su gibi akıp geçiyordu zaman.

Zaman zaman suyun bulandığı da oluyordu elbet.Hep duru akacak değildi ya. İnsan, acıyı yaşamadan güzel günlerin değerini nasıl bilebilirdi ki?

Gülümsedi.Bir yudum daha aldı çayının kenarından.Parmaklarının ucuyla sildi bardağının kenarında kalan ruj lekesini...Nefret ediyordu bu lekeden.Kendi ruju bile olsa...Nefretinin nedenini bulmak istedi,anımsayamadı.Belki de anımsamak istemedi geçmişte kalan günleri.

Nefret,nefretti işte...İki heceli basit bir sözcük.Ancak bu basit sözcüğün içinde gizlenen öyle şeyler vardı ki....Bu duygudan da nefret eder oldu.

Kaktüslerin arasında sıkışıp kalan minicik bir çiçek gözüne ilişti.Dikenlerden başını kaldıramıyordu ki.Ona yardım etmek için elini uzattı,parmağının ucuyla çekiverecekti aklısıra.

'Allah kahretsin! 'diye bağırdı can havliyle.Dikenler batmıştı parmağına.Kızdı ama çiçeği de çekip kurtardı aralarından.

Çiçek mi ona gülümsemişti,o mu çiçeğe bilemedi.

Çayının son yudumunu da içerken; 'güzel bir gün olacak bugün.Dışarı çıkmalı,yürüyüş yapmalı.'diye düşündü.

Üzerine kabanını giydi,attı kendini dışarıya.

Serap Konuk

24.03.2011,Bursa