Kakafoni Şiiri - Çizgili Mavi

İlk defa gittiğin bir şehirde,
sabahın erken saatlerinde terminalde bekleyen
hiç tanımadığın binlerce insanın
hep bir ağızdan senin adını söylediğini düşün…
Tezahürat gibi, marş gibi her dilde senin adın!
İçimde bir kalabalık var, binlerce sesten oluşan,
En tizden en pese çıkana kadar tüm tonlarda…
Herkes adını anıyor, her ses andırıyor adını.
Simitçi “taze gevrek” diye bağırıyor,
Bir simidi bölüştüğümüz anlarda buluyorum seni!
Sesler kesiliyor, ben duyuyorum seni.
En uzak şehre giden otobüsler kalkıyor perondan,
Seni görüyorum hep en arka koltukta!
Gitmek istemeyip de gitmeye mecbur olanların yaptığı gibi,
El sallıyorsun bana, gözyaşlarımda.
Her şey ve herkes tanıdık geliyor gözüme, sanki bir yerlerden.
İlk defa geldiğim bir şehrin,
İlk defa gördüğüm otogarında.
Kimseyi tanımıyorum oysa, hiçbir şeyi hatırlamıyorum.
Göz göze geliyoruz bir çocukla,
Tanışalım diyorum ben gülümseyerek, adımı söylüyorum;
Senin adını söylüyor bana, memnun oldum dercesine!
Yutkunamıyorum…
Uğultular ince ince işliyor bilinçaltıma,
Kimsenin çıt çıkarmadığı anlarda bile,
Ben, senin adını duyuyorum içimdeki kalabalıktan!
Elinde askısıyla “sıcak çay” satıyor bir adam…
“Çay alabilir miyim?” diyor bir kadın.
Bir bardak çayı bölüştüğümüz anlarda buluyorum seni!
Sesler kesiliyor, duyuyorum seni.
Günler, haftalar hatta yıllar geçiyor olanca hızıyla…
Vakit bir türlü geçmek bilmezken, ömür bitiyor.
Bineceği otobüse geç kalmış,
Elinde valiziyle
Ortada kalakalmış bir teyzenin tedirginliğine şahit oluyorum.
Geç kalmışlığın çaresizliğinin, tedirginliğinde buluyorum seni.
Sen otobüsün camından bana el sallarken,
Gülümsüyorsun gözlerimin içine bakarak…
Ben gülümsüyorum…
“Yalandan gülme” diyorsun, okuyorum dudaklarını!
İçimdeki uğultudan,
Etrafımdaki herkesin ve her şeyin senin adını anmasından,
Gördüğüm her şeyin sen olmasından fırsat bulup duyamasam da…
Gülüyorum işte, yalandan da olsa…
Bir otobüsün arka camında yazan yazıya ilişiyor gözüm,
“Vuslat vardıda bizmi kavuşmadık?” diye yazmış
hasret çektiği her halinden belli olan biri…
Anlamsız, yanlış,
ya da anlamlı ve de doğru cümleler kurduğumuz anlarda buluyorum kendimi!
Sesler kesiliyor, duyuyorum seni.
Yalandan gülme diyorsun bana,
Yalandan gülerken…
Gülüyoruz işte, yalandan da olsa!