Kâinatla Başbaşa Şiiri - Bilal Örer

KÂİNATLA BAŞBAŞA

Vefayı; toprakta, taşta gördüm ben
Gökyüzünde martı, denizde dalga
Ortak oldu benim yalnızlığıma
Sıcağı; bembeyaz kışta gördüm ben

Uzandım, gölgeli ağaç altına
Bir sürur içinde daldım hayale
Ninniler söyledi serin şelale
Göz göze gelince; susmak hatrına

Sesime ses veren dağlar olmasa
Duymazdım içime gömdüğüm ahı
Sevmezdim saçımda solan siyahı
Işıklar mekânda yankı bulmasa…

Yelkenim rüzgârla sıkı arkadaş
Girip de kol kola aynı menzile,
Giderler “fısıltı” denen söz ile
Endişe duymadan, etmeden telaş…

Şakıyın kuşlarım name size has
Bir ağız olunda ölsün gürültü
Vahşi çığlıklara ince bir örtü
Suskun yüreklerde susmayan ihlâs

Vefayı; toprakta, taşta gördüm ben
Gönülsüz denilen gönül içinde
Kesik başlıları kökten biçin de
Perişan olmasın biçare beden…