Kainatın Dili Şiiri - Osman Erdoğmuş

Güneş toprağa düşer,su buluta karışır,
Yer ve gök aşık gibi birbirine bakışır.

Dallar yapraklarına,ağaçlar meyvesine,
Bülbül güle,gül de bülbüle alışır.

Kaldır kafanı da bak eksiklik göremezsin,
Kehkeşanlar fezayı fersah fersah dolaşır.

Zerresinden kürreye noksanlık yoktur bunda
Kar tanecikleri de birer birer atışır.

Balıklar su içinde oksijensiz yaşarlar,
Dereler ve ırmaklar denizlere akışır.

Saatin çarkı gibi çalışıyor kainat,
Güneş,dünya,ay bile bazen olur çakışır.

Yatmak zamanı değil titre de kendine gel,
Görmez misin karınca nasıl şevkle çalışır.

Çok ibretlik işler var bakmasını bilene,
Yağ,peynir ve de yoğurt süt içinde karışır.

İki dağ bir birine kavuşmazmış ise de,
Yusuf ile Züleyha bir biriyle barışır.

Zikri düşürme dilden,şükrü sakın bırakma,
İnsan denen muamma ölüme de alışır.

Arif isen anlarsın gündüz gibi gerçeği,
Habibullah sevgisi kalpten kalbe ulaşır.

Çok söz var söylenecek özü şudur kardeşim,
Kainat insanlara hizmet için yarışır.