Kainatın Çöplüğü Şiiri - Mustafa Acari

Çocuksu bir gölge düştü önüme iğde kokan
Gecenin gülümsemesine çarparak içimde soluyan
Uzaklarda büyüyen karanlığın rengi
Yutuyor torosları, yutuyor şehri
Ve şehirde, umutsuzluğun başeğmeyen sefaleti
Derinleşen çelişkilerin yüksek akımında düşünceler
Sis perdesi.
Delikleri yamalı zaman
Ve zamanın peşimdeki gölgesi
Sonsuz bir takipte yalnızlığımın sevgilisini.

İşte! Kanayan zamanın parçalarında ben
Bulutların göçünü özleyen bir gökyüzüyüm
Yükseklik korkusunu yağmurla yere indiren.
Ne zormuş anlatabilmek sevginin uçurumunu
Ve sevilmediğini bilerek,
Bilerek o uçurumdan atlamak zorunda olduğunu.
Şimdi, yerçekimi kuvvetini tatbikteyim
Kedere dönüşen hüznün eşliğinde düşüyorum
Tutunduğum çürük hayallerin gülen bakışlarında
Gittikçe kainatın çöplüğüne gömülüyorum.