Kaim Şiiri - Çizgili Mavi

Her şey zıddıyla kaim,
Geceler mesela; kapkaranlık, zifiri, ayaz geceler…
Şafakla ağaran tan vaktine, kavuşmak için değil mi?
Zemheri yaza hasret, ilk bahar güze vurgun değil mi?
Her gün bir neşeyle doğan güneş,
Her akşam batmıyor mu tepelerin ardından nazlı nazlı?
Uyumak için uyanmıyor mu o mahur gözler?
Rüyalarda kurulan hayaller, görülen düşler…
Uyanınca, yıkılmak için değil mi?
Keder değil mi her neşenin sonu,
Yahut sevince giden her yol, ızdıraptan geçmiyor mu?
“Yol bir yere gitmez, o bir durma biçimidir!” diyor ya şair,
Yol bir yere gitmese de yolculuklar hep bilinmeze değil mi?
Mahpuslar, zindanlar… Beraat için yok mu?
Varlık, anlam bulmuyor mu yokluğun varlığında,
Hep olmak, hiç olmaya gebe değil mi?
Şifa bulmak için düşülmüyor mu her derde?
Her doğum habercisi değil mi yeni bir ölümün?
Ölümün ilk şartı, yaşamak değil mi?
Her şey…
Zıddıyla kaim vesselam.
Sevda ne kadar büyükse o kadar acı değil mi yalnızlık?
Hasretler; çekilmiyor mu vuslata ermek için?
Vuslat, hasreti çekenin hakkı değil mi?
Cennet olmasa, ne anlamı kalır cehennemin?
Ağlamak olmasa mesela, kim gülmek ister?
Ateşler, sönmek için değil mi?
Göğün masmavi özgürlüğü olmasa,
Yerin esareti çekilir mi?
Herkesin yok mu bir sırrı, bir acısı en kuytusunda?
Kahkaha atanlar değil mi en fazla içi yananlar?
…
Doğdum.
Ölmek için yaşarken,
Seni buldum…
Vuslatına ermek için,
Hasretine boğuldum.
Ben, kendimi ararken kendimde…
Sende kayboldum!