Kahverengi mevsim Şiiri - Gencay Coşkun

Bak işte gene kayboldum iyimi?
Bu kahverengi mevsim
Hep aldatırdı beni
Durduk yere
Gözlere gömülmek
Aslında ölmekti
Toprağını hissetmeden.

Bugün erkenden geçtim
Geçeceğim yollardan
Aklıma gelenleri bir bir
Uğurladım gidecekleri memleketlerine
Yol kenarında ayak yürümekten şişerken
Olmadık hayalleri de olmaz değildi insanın
Yürüdüğünü bilmeden

Durmuyordu bu beyin
Çoğu insanın her gün yaptığı şeyi
Bende yapmak istiyordum delice
Sadece birkaç dakika düşünmeden
Deliksiz yaşamak istiyordum
Düşünürken ağırlaşan zaman
Çok acımasız oluyordu.
Bu acımasızlıkta kan
Kabında hiç durmuyordu.
Durulacak zamanda
Gidilecek yolda
Hiç bitmiyordu……

Kahverengi mevsim
Hep aldatırdı beni
Özün güzüne hasret
Güzün özünde müebbet
Bitecekti bir gün hasret.

Kahverengi mevsim
Hep aldatırdı beni
Çocuğu gibide severdi