Ondört sıfıraltı Şiiri - Mehmet Arda Zengin

Düşünürüm bir haziran gecesi
Yüzümde vuran o rüzgar
Seni anımsatıyor
Zihnimde yürümeye başlıyorsun
Sen yürürken beynimde
Saçların gözlerime savruluyor
Buklelerin her biri ayrı bir detay
Bazıları yaşanmışlıklarla yıpranmış
Bazılarıysa konuşmaya çalışıyordu benimle
Eşimiz, benzerimiz yok
Tarifsiziz, diyorlardı
İnkâr edemem ki...
Rayihan beliriyor burnumda
Kitaplarımın sayfalarıma sinen o koku
Hayata bağlıyor beni mehparem
Çünkü sen doluyorsun içime
Bağlanmamak mümkün mü?
Şayet bir gün gidersen
Bana senden yadigâr kalan o kitaplar
Yaşatacak seni bende
Seni anacağım her görüşümde, koklayışımda
Senin yokluğunu dolduramayacak elbet
Ama senin adını taşıyan dizeleri görmek bile
Beni mutlu etmeye yetiyor
Kahve gözlerin geliyor gözümün önüne
Karanlık, kuytu köşelerde geziyorum
Anlam dahi veremiyorum
Bir insan
Nasıl bir çift kahverengi göze hapsolabilir?
Çıkamıyorum asla bu mahzenden
Belki de çıkmak istemiyorum
Kaşların geliyor gözümün önüne
Her biri ayrıca dikilmiş gibi
Dudakların geliyor gözümün önüne
Oradan çıkan her kelimeyi
İşiten kulaklarım
Ah, ne mutlu size!
Bir kuş cıvıltısı gibi şen
Bir keman gibi tiz...
Son olarak o eşsiz yüzün geliyor gözüme ay yüzlüm!
Beyazlığını aydan almış tenine işlenmek isterim
Benliğimi o nur yüzüne feda etmek isterim
Hastalığıma şifa diye kullanırım yüzünü
İlacım sensindir benim
Fakat bir ilaç nasıl daha da hasta eder?
İyileşmeyi bahane edip daha da hasta oluyorum sana...