Kahverengi Bulutlar Şiiri - Burak Sütşurup

Kahverengi bulutlar beni soluyor
Kızıllığında ısınıyor güneş ;güneş batıyor
Gölgeler hep beyazımsı oluyor
Başta gençleşmiş ağaçlar şimdi yaşlanıyor.

Orda duran ne! Eskiden kalma dereye
Ta ki uzanan Mezopotamya dicle'ye
Olgunlaşan ama kaybolan kardeşliğe
Özlenen ama güneş kadar uzayan geceye.

Dinle! O Güneş batıyor Kalabalıklaşıyor hayat
insan yalnızlaşıyor
Ölüm dediğin beni benden alıyor,

Yine yalnız sokaklar, hava beni soluyor.
Yürüdükçe kayboluyorum düşüncelerde seni beklerken aynı göğün altında
sevdalanıyor um uzanan gecelerde