Kahvenin mi hatır, dostun mu?

Akan sular durur hani...
Bir ikindi kahvesi bahanesiyle sohbetini arzulayıp ‘’geliyorum’’ diyen dost için...
Kapanır kitapların kapakları,
Kalem dost ertesi bir zamana terk edilir...
Aslında bir fincan kahveyi sunanin değil,
Bir fincan kahveyi dileyenindir hatır.
Gözleri kahvenin yanında çikolata,
Gülüşleri keyifli bir Sarayburnu manzarasının martı çığlıklarıdır…
Dostlar Nuh’ un gönül kazanında aşuredir bazen…
Kimi üzüm tadında, kimi portakal kabuğu…
Fasulye tadı veren de var elbet,
Gereksiz yere soktu mu her konuya burnunu….
İsteyen karanfil olsun, isteyen gülsuyu…
Dinlemek isteyen duysun,
Görmek isteyen açsın gözlerini…
Şimdi, kalemden beslenme vakti….

Sonra yine aşk dedim...
Ve onlar yine güldüler...
Bilmediler ki aşk benim uçurum kenarında raks yapan ruhumun ayaklarını tutan zincirlerimdi..
Işığımdı, zifiri karanlık aşk sokaklarımda bana yönümü bulduran..
Silahımdı, pusuya yatmış yankesicilerden koruyan..
Kapıma dayanan ihtirasların kalkanı,
Nefsimin üzerine yemin eden şeytanı zincirleyen ramazanımdı…
Aşk dedim…
Ve sonra onlar yine güldüler…
Ne kafiyeli bir söz aradılar kelamlarımda,
Ne aşkın kör gözlerine sürme çektiler…
Gördükleri görecekleri görmek istedikleri kadardı,
Aşığın abdesti tutmaz dediler..
Aşka abdestsiz dokunulmazdı..
Bilmediler…