Kahvelarengi Şiiri - Deniz Koç

Bir dağ yorgunluğu var Ruhumda
Gözleri umman bir dağ
âdeta tüm dağları solumuşum da
orman kesilmişim hayata
Bu yaşama devini
Sessizlik bu!
tanrının kalbinde çıt yok,
kabrinde de...
Issızlığın afsûnuyla akıyorum dokunmadığına
Dokunma! Görmediğine...
Dokunursun diye çizdim o ırmağı...
Dokunursun diye aldım Sen nefesi
Bir İlk Son Nefesimi
Belki Ege'de belki Akdeniz'de
Belki Kendin'de
orman gergedan oluyor her bir nefesimde
cenin gergedanı göğüs tahtama dokunuyorsun
her bir açışında omuzlarını
Omuzların'ı hakikatın içinden biliyorum
Boynun'u geçiyorum içerimden
Ben kahverengiler çiğniyorum
yaslanıp atmosfere
çocukluğumuzu tepiyoruz
sonu gelmiyor ilk kere...

Gelmesin de ne?
Bir mütebessim mevsim tutuyor yüzümüze
Gelde kahkahaya çevirme bunu
Yollar diyorsun, yol doğursun
Ağaçları biz soluruz
Yaprak dokuruz Düş'sün diye
Yorgunluk da ne...

Adın geçer belki ilk kere bir şiirde de
Okumadan Sen zaten deniz olursun...

30 Nisan 2019