Gel sözümü dinle kahveci dayı,
Bu sözümdan ibret almak gerekir.
İlk defa içtim ben böyle çayı,
Rengine bakınca gülmek gerekir.
Binbeşyüz derler ya, dayının pozu,
Gel de bölüşelim burada kozu,
Üç milimi geçmiş masanın tozu,
İlk önce bunları silmek gerekir.
Bura Çanakkale Şehitler yurdu,
İçilmedi çaylar masada durdu,
Bu hal sana kötü reklam olurdu,
Esnafsan bunları bilmek gerekir.
Kimi öğretmendi, kimi talebe,
Kötü çay parasın indirdi cebe.
Ne ahlaka sığar ne de edebe,
Bence bu hesabı silmek gerekir.
Kayıt Tarihi : 29.9.2012 00:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Lise çağlarımızdı. Çanakkaleye Geziye gitmiştik. Çanakkale iskelesi karşısında "Erzurum Çay evi" ne şafakla inmiş ve sabah çayı içmeye, girdik kahveye, Çay evi sahibi sabahın erkeninde, heyecanla bizi karşıladı, buyurun diyerek, çaylarımızı verdi. Çay akşamdan kalmaydı ve ısıtıp bize sundu. Çocuktuk ya. İçemedik. Öğretmenlerimiz de içemedi. Edebiyat öğretmenimiz. Şaziye hanım bu duruma tahammül gösterememişti. Bana seslenerek; Oğlum çıkar sazını bu çaycı amcaya bir ders ver dedi. Önce sıkılarak ve toparlanarak sazla, bu olumsuza cevap vermek üzere bu dizelerle dayıya bir ders verildi. Dayı da şaşırdı. Özür diledi. bekleyin size yeni bir çay hazırlayayım dediyse de, vaktimiz olmadığından yola çıktık ama dayı da çayın parasını bizden aldı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!