KahtaM Şiiri - Serkan İbiş

Kahtam, sevdam, hasretim, gözbebeğimsin sen benim,
Çocukluğumun neşesi, güneşi,
Seninle doğdum, seninle büyüdüm, seninle yaşadım,
İyiyi, kötüyü, dürüstlüğü senle öğrendim…

Havana, suyuna, taşına, toprağına âşık oldum,
Nemruduna, fıradına sevdalandım,
Hele yazın o fıradının soğuk suyunda yüzerken,
Nemrudunun ihtişamlı görünüşüne vuruldum…

Nemrutta batan güneşi,
Cendereden akan suyu,
Değirmen başındaki kayaları,
Eski Kâhta kalesindeki surları,
Karakuş tepesindeki kartalları,
Arsemianı,
Kâhta çayından tuttuğumuz balıklarını özledim…

Güneşin doğuşunu seyrederken nemrutta,
Güneydoğu ayaklarının altında,
Urfa yanında,
Diyarbekir başucunda,
Antep kucağında gibi görünüyordu…

Sen ki medeniyetlere kucak açmış,
Onları toprağında barındırmışsın,
Sen ki adıyamanın bağrından kopmuşsun,
Tozuna hasret kaldım, toprağına yetim…

Rüzgârın aldı beni, uzak diyarlara savurdu,
Senden ayrı kaldım, mahzun ve de isyankâr,

Çayın serindir şimdi,
Güneşin sıcak,
Rüzgârın soğuk, havan nemlidir…

Irgatların yola çıkmıştır şimdiden,
Kimi kazmaya, kimi ot yolmaya…

Ben senin toprağına yüzümü sürmüş,
Suyundan içmiş, havandan almışım,
Ben bırakamam seni, unutamam,
Öfkelisin, yiğitsin ve de kızmazsın ama ben sana dayanamam,
Nerede olursam olayım sana doyamam…

Gün gelecek,
O sıcak akşamlarına,
Mis kokulu tarlalarına,
Fıradına, nemruduna geri döneceğim…

İşte o zaman sana ölümüne doyacağım,
Kahtam, sevdam, hasretim, gözbebeğimsin sen benim…