Kâhta’ya Sevdam İncitmiş

Övdüğüm doğduğum şirin Kâhta’dır,
Kalbi mermer zalim bilmez sevdayı…
Son veda teneşir denen tahtadır,
Mal çökmüş gözüne görmez vedayı…

Mevsimlik işçiler insanım benim,
Sebebe tüm öfkem isyanım benim,
Nerede baharım Nisanım benim,
Kulağında pamuk duymaz sedayı…

Koltukla gelmiyor şerefle şan,
Varlığın içinde halkım perişan,
Ne madalya bekle ne de bir nişan,
Süt için beslerler inek mandayı…

Harçlıksız geziyor kızlar civanlar,
Size bal topluyor bütün kovanlar,
Halkta kurar bir gün yüce divanlar,
Görürüm kısmetse sizde edayı…

Cantekin der; zalim gözler nehirdir,
Adıyaman hizmet özler şehirdir,
Sözlerim hırsıza acı zehirdir,
Kim görmüş sizlerden bir gün faydayı…