Yazik kendime aciyorum
üzüntümden kahroluyorum
Neden hep beno bulur
dost dedigim sirtimdan vurur
Kirilir kalbim üzüntüden
agitlar yagar gökyüzünden
yüregime tas gibi oturur
icimdeki nefretle bogusur
gözüm görmek istemez kimseyi
derdimi anlayan olmaz hissetmeyeli
kalbim paramparca olur
parcalar sadece nefretle doludur<
..........
..........
Kayıt Tarihi : 27.8.2002 18:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!