Kahroluyorum Şiiri - Şair Karagözlüm

Yazik kendime aciyorum
üzüntümden kahroluyorum
Neden hep beno bulur
dost dedigim sirtimdan vurur

Kirilir kalbim üzüntüden
agitlar yagar gökyüzünden
yüregime tas gibi oturur
icimdeki nefretle bogusur

gözüm görmek istemez kimseyi
derdimi anlayan olmaz hissetmeyeli
kalbim paramparca olur
parcalar sadece nefretle doludur

Bahrima dost diye bastim
yardimlarimi esirgemedim
iyi yasamani istedim
saf kalbimi kullandin
beni sevdigimle aldattin

Bitti!
artik dost diye birsey kalmamis
dostluk düsmanlarin yalaniymis
güvencim kalmadi insanlara
ben kullanildim ne gibi zararlara
yandim alev alev yanginlarda

Dost diyenden kork
aslinda dostluk artik yok
düsmanlarim ise cok

Ben aslinda yavrularima yaniyorum
her gece üzüntümden agliyorum
günlerim bir kabus gibi gelip geciyor
cehennemde yasar gibi beni yakiyor.

Ne cileler cektim
ne günler yasadim
insanlarda hep aldandim

göreceksin
sevdigim yine dönüp dolasip bana gelecek
ac susuz ölecek
mezara kendini diri diri gömecek
ardindan bir dua edeni bulamayacak
ateslerde yanacak
benim oldugum gibi kül olup bitecek.