Kahroluyorum Şiiri - Yaşar Cerit

Geceler uzun geceler kabus dolu,
Kanterler içinde uyanıyorum,
Rüyalarımın kararttığı ruhumda,
Bir türlü kendimi bulamıyorum.
Bölük pörçük oluyor uykularım,
Yüreğimin derinlikleri hep sızlıyor,
Ellerimi uzatsam bile sana doğru,
Düştüğüm körkuyulardan çıkamıyorum…

Gönlümde fırtınalar koparmak,
Yatağımdan yedi düvele haykırmak,
Korkan yüreğime dokunmak istiyorum;
Ama acılarımdan el atamıyorum,
Bazen de gökyüzünü taşlamak geçiyor içimden,
Ne fayda mecalim tükenmiş yapamıyorum…

Yıldızlar soluncaya kadar,
Sinemi delip geçiyor korkular,
O yokluğuna hiç dayanamıyorum.
Hep sabah olsun güneş doğsun diye,
Tanrıya el açıp yalvarıyorum,
Anlasana artık sensiz yapamıyorum…

Gerçi sabah olsa ne fayda ki!
Hep Tanrıda kalıyor dualarım,
Aciz benliğimde hep kayboluyorum.
Gün dönse ne olacak ki!
Arkası yine hüsran yine gece,
Dilimdeyse o ismin hece hece,
Her saat başı kahroluyorum.