Kahroluyorum Şiiri - Gülşen Şenderin

Kahroluyorum sensiz doğan ve başlayan her güne
Güneş üşüyor adeta bulutların arasında
Kahroluyorum sensizlik saçıp ilerleyen geceye
Ay tutuluyor inan ki gözlerinin karasında
Ve kahroluyorum bu çözümsüz bilmeceye...
Gönlüm biryandan yanıyor biryandan üşüyor
Düşlerimin tutuştuğu gün ve gece ortasında
Hem gelişlerinin hem de gidişlerinin sonrasında
Kahroluyorum, seni düğümleyen o tek heceye!

Sevdanın değdiği herşeyde sen varsın, bunu bir bilsen
Gün geceye dönerken yerini tatlı bir kızıla bırakıyor
Sen benim Mars'ımsın, kızıllığımsın her şeyinle Sen!
Kızıllığın ötesi, gecenin ve tahammülün gün ağarması!
Şafakları boyatan, ufukları kopartan bulutlar...
Özleyeni, özleneni ve yaşamı mutlu kılan umutlar!
Bir sebep, sakın bir sebep koyma araya Yarab!
Teselli vermiyor ne ay ışığı, ne de yudumlanan şarap
Kahroluyorum içimdeki bu tarifsiz endişeye!

Kuş cıvıltılarıyle uyanıyorum geceyi devşirir gibi
Sevda basması sallıyor püfür püfür yelpazelerini.
Uzaklardaki Sen, en yakınıma erişir gibi...
Sürgündeki kalbimi AŞK denilen şeye atıyorsun
İnandığım bu düşte hiç şüphesi yok beni aldatıyorsun!
Bir çardağın gölgesindeki uyanışlar sarışır gibi...
Okul çocuklarının birdenbire okul malzemelerini
Dersin tam ortasında çantalarından düşürür gibi
Kahroluyorum zamana, kahroluyorum savrulan herşeye!

14-09-2002-.Cumartesi.
17.Viyana- Avusturya.