Kahrolsun Şiiri - Selver Güvercin

Seni görmeye geldim,
Bulamadım,
Sordum, soruşturdum,
Gören yok, bilen yok…
Aşkımızı bulmaya geldim;
Göremedim,
Sordum,
Dediler ki, burada yatıyor,
Buraya gömdük, aşkınızı
Çok zaman oldu, nerde kaldın sen
Hani, haber göndermiştik, falancadan
Söylemedi mi?
Çok oldu öleli,
Zaten sizden sonra da,
Böyle seven yok…
Gittiler dostlarım gibi,
Sorduklarım birer birer
Ve anılarımla yalnız kaldım
Gözümün önünde pul pul uçuştular…
Aşkımızın,
Taşının başında bekliyorum,
Ve ayaklarım üşüyor, gülüm
Ellerim tutmuyor, okumak için
Kaldıramıyorum kollarımı…
Ne kadar zaman geçti, bilmiyorum
Biri geldi,
Tuttu omuzlarımdan,
Dedi git hemşerim işine bak
Gelme bir daha buralara
Bu sevgi mezarları sana yasak…

Çok ağlattın o kızı
Günahı neydi? Suçu neydi?
Serseri mayın gibi dolaştı bu yollarda
Hani çok bekledi,
Beraber oturduğunuz o ağacın altında…

Bilmez ki o kişi, ben niye gittim
Böyle ansızın onu niye terk ettim
Beni bir paçavra gibi attığını
Bana haykırıp, SEV-Mİ-YO-RUM, dediğini
Çekip git kaybol dediğini,
Bir dile gelse o anlar,
Bir canlansa gözünün önünde o anlar,
Anlardı belki gidişimin sebepsiz olmadığını
Giderken bağrımın nasıl parça parça olduğunu
Bilseydi, gidişimin sebepsiz olmadığını
Belki, benimle beraber ağlar
Benim beraber, o kıza kahreder
Ve yasak koymazdı bana, mezarların başına…

Ve şimdi anlıyorum,
Bana git derken kahrından söylediğini
Ama anlamıyorum, gülüm
Ben suçsuz ve günahsızım
Ne vardı bana böyle kahredecek
Ne vardı ikimiz de ayrı yönlere gidecek
Ne vardı bana böyle sözler söyleyecek
Birileri bir şeyler mi? söylemişti sana
Kendinde biliyordun peşimde çok kızlar vardı
Ama ben seni seçmiştim, seni sevmiştim,
Ve sana âşıktım, Rabbimden sonra taparcasına…

Kim ne söylediyse Allahtan bulsun
Seni, beni hem bu dünyada ayıranlar
Kahrolsun Gülüm, kahrolsun

Hayatın Bir Garip Yolcusu…
Ocak 2007 Ankara