Kahrolsun... Şiiri - Ulvi Ziya

Türkün, gül tarlasında, has gül yetişir;
Kahrolsun, bu tarlaya, ayrık ekenler...
Kalemleri hep, saf îmânla bitişir ;
Kahrolsun, kızıl bataklığa çekenler...

Güyâ; akılları toplumun açında...
Taş kafa mermer beyin, fesat içinde...
Gönül bağları, ya Rusyada ya Çinde...
Öz Yurduna zararlı, soysuz dikenler...

Kahrolsun, bozuk ağız, o soysuz menşey;
Nâmertleri, insandan saydıran her şey...
Kahpeler de hep ondan, yatay ve düşey...
Cehenneme kütük diye birikenler...