Kahrolası Hayat Şiiri - Mahsun Doğan

Şu kahrolası hayatta
Bir senleyken mutluydum
Gece bana Hasım değildi
Rüyalar başka evrenlere pencereydi
Seninle uyanmak yeniden doğmak gibiydi.
İçtiğim çay muhabbet tüterdi
Yeryüzünde barış hakimdi
Ve gökyüzü de maviydi.
Papatyaların yaprağında doğar
Çocukların gülüşünde batardım.
Bütün canlılara sevgi duyar
Yere çöp atmaktan utanır
Buğulu aynalarda bile kendimi tanırdım.
Ben yolcuydum sen yoldaştın
Ben kalemdim ama ilim sendin
Sen kötülüğe karşı irademdin.
Ben seninleyken yaşardım
Kalbim arşta kendim sende yeşerdim
Çünkü senin solunda mahşerdim.
Ben topraktım, seni yağmur bildim
Duaydım ellerinde can buldum
Günahtım dilinde tövbe oldum