Kahrol
Şu dinmeksizin öksüzlüğümü sürüdüğüm yapayalnız sokaklara bir bakın,
Çıldırırsın, sen de bu lanetli karanlıkta çırılçıplak zincire vurulsan;
Direncim bir emanet midir ki, şu kof yüreğimde taşıdığım?
Emanetim yoksa, varlığımın gayesi, acılarımın sonundaki tebessüm mü?
Ya yakıcı harıyla yüzüme çarpılan haşyet, bu korku ve can alıcı ateş?
Titreyen uzuvlarım ve sevenlerimden kopan, koparılan nice can?
Zehir olsun! Hiçe saymış olduğum ziynet ve mülk;
Kahrolsun! Yanmadan bittim diyenlerin utançlara çalınacak silueti,
Yerle bir olsun! Şafaklarda eylemsizliği çağıran kör vicdanım.
Bizler, bir şatafatın gölgesinde, apansız mutluluğu yakalamışız sanki!
Avuçlarımız hiç olmadığı kadar doluyken, çıldırır gibiyiz tenhalarda;
Yükselen kör benliğimiz ve zevkimiz, insanlığımız değil!
Bu, kandırılmış ruhların yıkandığı irindir inan.
Şu karanlıkların acı sillesi, nicedir yuvalamış zihnimi;
Sırılsıklam bir sevda mıdır bu, koynuna girip, yüreğimde taşıdığım,
Yoksa ölülerin çıkarmış oldukları pranga mıdır?..
Bu sahtekârlar semtinde söyleyin, cinayetsiz bir ân yok mudur?
Ey! Bu yaşadığımız bir cinnettir;
Ey! Bu yaşadığımız katliamdır,
Ey! Bu yaşadığımız tiksinç bir hayattır,
Bizler ki, bu hayatta hiçbir gayesi olmayanlar için;
Ölümümüz, kahredici ve zavallıca bir ândır!..
Kayıt Tarihi : 7.1.2025 06:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
