Kahrımdan Öldüm Şiiri - Muhammed Mehmet Gül

(1)

Gittiğinde tüm kapıları kırdım
Haykırdım kör kuyulara
Yankı bilmez dağların
Milatsız taşlarına vurdum kelimelerimi
Sen gideli beri hayırsız düşler
Tutar bırakmaz yakamı
Feryadımı saklayamaz gülüşler

Kristal yalnızlıklar dökülür
Avuçlarıma gözlerimden ve titrer iliklerim
Bir bir kırılır düşerse ellerimden yerlere
Sonra tarumar olur göz bebeklerim.
Bir volkan fışkırırken göğsümün orta yerinden
İnce bir yağmur değer saçlarıma
Dokunan sen sanıp ağlarım içerime
Bir kez gittin dönmedin kahrımdan öldüm

Burası çıkmayan düşler çıkmazı
Bense iliklerime kadar sarhoşum
Bir ışık görünür bazı bazı
Delice atar kalbim kabarır döşüm
Ve biter düşüm

Apansız gittiğinde
Ruhum cellat önündeki bedenler gibi kaldı
Meydanın ortasında kimsesiz
Kimsesizliğimi perçinleyen sessizliğimle beraber
Savurdu ruhumu hüzün yelleri
Bazen düşündükleri gerçekleşmiyor insanın
Yıkılıyor tüm temelleri
Bir kez gittin dönmedin kahrımdan öldüm

(2)

Şehir toz dumandı perme perişandı
Tutunacak dal yoktu
Ve hep unutulacak anlar anılar vardı
Hava karardı ben gittim şehirden
Kalan sendin
İlmek ilmek düğümdü hıçkırıktı boğazın(m) daki
Kan revan oldu yüreğim
Yüreğin yıllarca kanadı yüreğimde
Ben bir kez senden gittim
Dönmedim kahrımdan öldüm

Şehir bildik şehir
İnsanlar hep aynı
Aynadan akseden suretimin aynılığı tartışılırdı sadece
Ben geldim diyecektim
Yürüyecektim çatlak ve ıslak kaldırımları
Ne ben eski ben
Ne sen eski sen
Nede o eskisi gibi olacaktı beklide
Oysa ilk ve son gelişimdi
Gelmeden kahrımdan öldüm…
Şimdi ben
Umudun imkansıza dönüştüğü yerdeyim
Bak yoksunluğumun
Yokluğunla buluştuğu seherdeyim.