Kahreden sevda Şiiri - Ercan Gülünay

Bir gün yolun düşerse karanlık ıssız odama
Sakın korkma kapıyı çalmadan girebilirsin.
Ne olur sakın dokunma o derin iz bırakan hatırana
Kalbime ebediyen gömdüğüm sevgin aşkın için,
Perişan ettiğin günlere belki ağlar belkide gülebilirsin! ...
Acılarımı nerden bilirsin ki? benim kadar sevebilirmisin?

Kendimi meylere meyhanelere verdim.çözüm olmadı
Kahrolası açtığın yaraya ne yaptımsa merhem olmadı,kapanmadı.
Hayaller kurdum ağladım,beyhude gezdim gelene gidene seni sordum,
Kendimden dünyamdan her şeyimden vazgeçtimde,
Bu garip deli olmuş dediler,güldüler bana ama yerin dolmuyor, dolmuyor.

Unut garip unut artık o senin olmaz dediler,
Hançer saplandı sanki yüreğime beni ezdiler çiğnediler.
Soğuk ve aç yattım acıdılar bir lokma kuru ekmek verdiler.
Senin bana zalimliklerinin adını benim için kara sevdalı koydular.
Doğruydu benim sevdam kara, senin sevdan para sevdaydı.

Güneş olup doğacaktın karanlık dünyama,
Sevgi ektirip hasret ve nefret biçtirdin gönül tarlama,
Kar beyaz yaptırdığın saçıma,sakalıma.
Dahası senin için karşı çıktığım dünyada tek olan Ana’ma,Baba’ma.
Yürek yaramdan, kahrımdan,terk edilmişliğimden nasıl bahsedeceğim.
Ben seni yinede unutmam amma,artık delicesinede sevmeyeceğim

Ercan GÜLÜNAY

01 EYLÜL 2009 /İSTANBUL