Kahramanmaraş Şiiri - İsmail Yılmaz

Maraş sokaklarında geziniyorum yıl 1920
Ağlayan analar, babalar,çocuklar görüyorum
Bir kadın görüyorum elinde bebek feryat figan
Koşturuyor sokaklarda kan revan içerisinde
Bir asker görüyorum elinde silah
Ölüme koşuyor sanki, atılıyor düşmana korkusuz
Kafamı çeviriyorum yaşlı bir dede
Her yeri yaralı halde yatıyor yerde
Yanına gidiyorum tutuyorum elini
Ağlıyor zavallı, çaresiz son nefesini bekliyor
Acısı fazla uzun sürmüyor ölüyor kollarımda
O zaman anlıyorum toprağıma düşman ayak basmış
Çaresiz bekliyorum herkes gibi
Savaş bitsin akmasın mehmedimin kanı yere
Çoluk çocuk demeden katlediyor düşman
22 Gün 22 gece dua ediyorum
Ve bitiyor savaş 22 günün ardından
Yaralarını sarıyor Maraş yavaş yavaş
İnsanlar birbirine sarılıyor sevinçle
Şehitlerini anıyor Maraş kahramanlarını anıyor
Şehit aileleri perişan halde
Her şeye rağmen vatan sağ olsun çıkıyor ağızlarından
Ve Maraş şehitleriyle kahramanlarıyla
Kahramanmaraş oluyor kurtuluşumuzun anısına
O tarihten bu yana hala şehitlerimizi özlemle anıyorsak
Tek diyecek söz Ne mutlu türküm diyene!