*Kahraman.. Şiiri - Osman Kılıç

Son demleriydi baharım
Mevsim yaza dönüyordu
Adam sahilde yürüyordu
Özgürlük düşüncesi ruhunu,
İmbat saçlarını örüyordu
Dalgalar çılgınca dansediyor
Bir martı yakaladığı balığı,
Yavrusuna götürüyordu
Adam herşeyi görüyordu
Yürüyordu adam bir huzur ikliminde,
Aklında yokken ne bir düşüncesi ne derdi
İskeleye çıkıverdi
Adam şimdi iskelede yürüyordu
Sanki bacak kaslarına başkası hükmediyor,
Onu iskelenin ucuna götürüyordu
Durdu,
Tahtaların sonuna geldiğinden
Sığ sulardan bir balina ağzı çıktı birden
Adamı biranda yuttu balina
Tüm denizi,hatta dünyayı sığdırmıştı sanki,
Koca ağzına
Adam şimdi sularla beraber,
Balinanın midesine gidiyordu
Yahu,kıç kadar sahilde bu hayvanın ne işi var?
Düşünemiyordu..
Sonra aklına geldi,
Cebinde ufak bir çakısı vardı
Az uğraştı,
Islanmış pantolonundan çakıyı çıkardı
Çok uğraştı,
Balinanın o kalın midesini yardı
Su yüzeyine çıkıp,sahile baktı
Kıyıya kırk-elli metre vardı
Yüzdü
Yüzdü
Yüzdü...
Ayağını yere bastığı an
Aman tanrım dedi,
O ne mutlu bir andı
Koca balinayı bir çakıyla parçalamış,kurtulmuştu,
Kahramandı...

Uyandı..
Doğruldu,
Yatağının yanıbaşındaki masaya dirseğiyle dayandı
Hep hazırda bulunan su dolu bardağa uzandı
Suyun içindeki bir çift göz feriyle,
Sanki bütün oda aydınlandı
Şaşırdı,titredi eli,
Bardak yere yuvarlandı
Gerçek miydi,rüya mı?
Ayırdına varamıyordu adam,
Öylece duruyordu...
Birazdan çırpına çırpına sudan çıkmıştı sinek,
Ve kurumuştu kanatları;
Vızır vızır uçuyordu...