Kahraman Şiiri - Mehmet Batıhan

Beynimde faili meçhul binlerce aşk cesedi
Elimde son sevgili resmiyle
Yürüyorum…
Gayri resmi adımlarla
Hem de arkama hiç bakmadan yürüyorum
Gözlerim alabildiğine açık
İstanbul’u falan düşündüğüm de yok
Yalnız yalnızlığı düşlüyorum
Çocukça duygulara kapılıp yürüyorum
Şehrin varoşlarına
İzbe mahallelerine uğruyorum
Gezmedik yer bırakmıyorum koca şehirde
Hiçbir bülten yazmamış masum aşkımızı
Hiçbir derginin kapağına resmedilmemiş güzelliğin
Son bir umutla çingene gazetelerine bakıyorum
Bir satır bile ilişmiyor gözüme

Zambakları, çınar ağaçlarını, uçsuz bucaksız dağları bırakıyorum
Her şeyi kemirgen farelere terk ederek,
Yürüyorum
Gözyaşlarım bir sele dönerek
Çaresizce…
Sense!
Buluttan nem kapmasınlar diye çırpınıyorsun
Biliyorum yüce dağlar her gece dargın olacak
Gerisin geri gittikçe sana:
Peki ya biz diyecekler
Sense bir köy kızının ilk göz ağrısıyla karşılaştığı gibi
Utanıp sıkılacaksın
Belki bizle başlayan bir cümle dahi kurmayacaksın
İlerde torunlarına hey gidi günler bile demeyeceksin
Dillere destan olmak varken
Geçmişinden utanan aciz bir ihtiyar olacaksın

19.06.2003

Mehmet BATIHAN