Kahkaha… Şiiri - Mustafa Cilasun

Uzaktan,
Anlaşılıyordu…
Arkadaş,
Zevkin,
Doruğundaydı…
Attığı,
Kahkaha,
Ortalığı çınlatıyordu…
Herkesi,
Bir şaşkınlık,
Almıştı, şaşkınca,
Bakışıyorlardı…
Âlemden geliyormuş…
Öğünerek söylüyordu…
Kadehi,
Her kaldırışında,
Gözlerinden,
Yaş boşanıyordu…
İri kıyım biriydi…
Pala bıyıklıydı…
Göbeği,
Biraz sarkıktı…
Gülmekten,
Gözünde yaş,
Kalmamıştı…
Aniden fenalaştı…
Kızarıp morarmıştı,
Dili boğazına akmıştı…
Soluksuz kalmıştı…
Yaka düğmesini açtılar,
Kalb masajı yaptılar…
Ağzından nefes verdiler…
Hiçbir hareket kalmamıştı…
Sanki orada betonlaşmıştı…
Yapılan her uğraş nafileydi…
Arkadaş, kalbine yenilmişti…
Bir anda o mekân buz kesildi…
Nefesimizin, ritimleri belirsizdi…
Hayalimiz aniden tükenmişti…
Bilinmeyenler, sefere başlamıştı…
Ölüm aniden gelmişti, beklemiyordu…
Neşesinden kahkaha ile yetinmiyordu…
Katılarak gülüyordu, yaşlar durmuyordu…
Gözlerden boşalıyordu, bir şey yapamıyordu…
Oysaki gözyaşları, bir rahmetin tecellisiydiler…
Hak adına seferber olurlar asla duramazlar…
Nefsin aracı yapılamazlar, seyirci kalırlar…
Çaresizlik içinde çırpınarak, manasız akarlar…
Hak vaki olduğunda, göz ve yaş onda buluşurlar…