Kahır Mektubu Şiiri - Şenol Şener

Şu ömrümü hayalinle avuttum
Bir acı sözünle, lal ettin beni
Seni can özüme, katıp büyüttüm
Emeğimi yakıp, kül ettin beni

Ataya zehirli, lisan olur mu
Saygı sevgi hatır, noksan olur mu
Anasız babasız, insan olur mu
Umudu kaybolan, kul ettin beni

Üzülür demedin, kırdın da attın
En sonunda karaları bağlattın
Yaralayıp gizli gizli ağlattın
Gözleri çağlayan, sel ettin beni

Evvelinde bize, aşkla bakardın
Yüreğinle yüreğime akardın
Güvenimi yıkıp, boşa çıkardın
Kıymetim hiçleyip, pul ettin beni

Hep kaçtın düşmedin, bir gün izime
Gerçeği bulurdun, uysan sözüme
Kızıp nefretini, kustun yüzüme
Kuduz köpeklere, yal ettin beni

Gelmeye çalıştım, hep arşın arşın
Yaklaştıkça sıktın, alnıma kurşun
Garipleşti, bana karşı duruşun
Kimlere uyup da, el ettin beni

Uykular haramdır, uyumam artık
Taş oldu başımı, koyduğum yastık
Dağılmış toz olmuş, her yanı yırtık
Kapı eşiğine, çul ettin beni

Çok konuştum, anlamazsın hiç laftan
Boşluğa düşmüşsün, maddi zaaftan
Öğüdü alıp da, kara çarşaftan
İnat katırlara, nal ettin beni

Elaleme nasihatler ederken
Sözerim canını, kaybetti erken
Keyiflenip passatınla giderken
Girişe yasaklı, yol ettin beni