Kahırları İstif Edip, Bir Bir Sıralar!

Tüm acılar içimde, yığılışta kaldı
Dertler bak yanıyor, ellerimde
İçim, gamının demiyle sızlar
Neye ve kime ki, fayda?
Bu yanlışlar
Zira hüsranların içinden, o fitne gözlerin bakar
Düştü işte bak, içimden ayrılıklar
Elenişte gitti kalmadı ki, umutlar
Yelkenini salmayasın, sakın yeniden
Bilinmeyen, denizlere

İçler açısıdır, o feleksiz yudumlar
Sesizliklerin, bir bir çöküyorlar ümmüğüme
Yüreğimi de, sakın elleme
Hem de, deli bir biçimde
Duygularım mı?
Adım adım, benden uzaklaşışta
Kaçıyorlar

Kaygılarımın, sancısından
Azap’tan bir şiiri, pelesenk ettim dilime

Gönlün garibim kuşu, çokça da nazlı olur
Sevgi ile büyütüp, tutmaz isen elinde
Ufacık bir küsüşte, kem dalda aşk’ı bulur
Dikişi tutmaz olur, od’u yakar dilinde

Aşk’ın ırmağının, taşmış tılısımları
Kahırları istif edip, bir bir sıralarlar
Elemlerinse, boyuma büyük kalır
Hiçte gitmiyor ki aradan, bu hicranlar
Gel de tut artık, şu ellerimi
Boğazım dipinden, kurudu
Batak gönlüm de, boğulacaklar
Dikenin oluşunda
Batıyor bana, karanlığın da kalmış sokaklar

Saklanıp da, durma artık
Çık da, git
Benim gariplenmiş, şu biçare gönlümden
Dertlerin de, derdimin bağrın da kanıyor
Zira haykırışlarım, hiç durmadan
Kan ağlıyor
Denizi kurumuş batağının, ta dibindeyim
Bahtımın karalarını, çalıyorlar yüzüme
Gelemedim ki daha, kendime
Çırpınışlarımın altında kalışta, boğuluyorum
Senden geride kalmış, o vefasız sevdaların
İskence altında ki, katliamının için de yok oluyorum...

(02.01.2012) AZAP…