Kahirenin Gölgelerinde Şiiri - Kemter Abdal

Kahire, ey tozdan doğmuş kadim şehrin çatlaktan sızan nefesi…
Ben geldim sana, bir garip Abdal,
Gölgeyle ışığın kavgasını omzumda taşıyarak.

Mezarlıkların içinden geçen çocuk seslerini duydum,
Ev diye kabre yaslanan ruhları,
Toprakla göğün arasında sıkışmış o yoksul nefesleri…
Her adımda bir ölünün uyanışı var bu şehirde,
Her soluğu bir dirinin çöküşü.

Nil’e baktım…
Su ağır, su kadim, su küskün.
Sanki binlerce yılın sessizliğini taşımaktan yorulmuş.
Bir halkın kaderi gibi akıyor—
Yavaş, kırık, ama vazgeçmeyen.

Kahire, ey çürümüş güzelliğin kara aynası,
Binaların beden, insanların gölge olduğu şehir…
Senin sokaklarında hakikat
Bir dilenci torbasında saklanır,
Bir çocuk gözünde yanıp söner,
Bir annenin sabrında kök salar.

Ben Kemter,
Yedi Çağın rüzgârını yükledim sazıma.
Kırık ritimlerle konuşur dilim,
Çatlak duvarlarda yürür sözüm.
Sana geldim, ey kaosun mabedi,
Bir damla insanlık aramaya
Kör bir ateşin ortasında.

Gördüm ki:
Yoksulluk burada bir lahit,
Zenginlik ise bir geçit taşından ibaret—
Her ikisi de aynı çürümeyi saklar.
Kader kütüphanecileri dolaşıyor aramızda,
Her yoksulun alnına sessiz bir hikâye iliştiriyorlar.
Kim bilir, belki de bu şehirde
Herkes kendi kıyametinin müstensihi.

Ama yine de, Kahire…
Karanlığın kalbinde bir ışık çarpması var senden geriye kalan.
Bir çocuğun ekmek kuyruğundaki sabrı,
Bir yaşlının Nil kenarında sessizce ettiği dua,
Bir dilencinin gülerek verdiği selam
—dünyayı hâlâ taşır ayakta.

Ben Kemter Abdal,
Senin sokaklarında öğrendim ki:
Hakikat bazen dev bir piramidin gölgesinden değil,
Bir yoksulun avuç içindeki ekmek kırıntısından yükselir.
Kahire, ey kederin çorak bahçesi…
Sana bakan herkes kendi aynasından geçer
Ve çıplak kalır gerçeğe karşı.

Sen böyle kal,
Çürümüş ama yara yerlerinden ışık sızdıran şehir.
Ben böyle kalayım,
Yorgun ama sözünü taşımaktan vazgeçmeyen bir Abdal.

Ve bil ki:
Her karanlık şehrin bağrında
Bir gün mutlaka ritim uyanır.
Senin ritmin de gelecektir, Kahire…
Bir Melami nefesi gibi,
Sessiz ama devrimci.