Kahirede Bir Gölge Şiiri - Kemter Abdal

Kahire’nin üstüne akşam çöktüğünde
güneş değil, şehrin çürük nefesi iner.
Toz, mazot ve bin yıllık keder
aynı kapta kaynar burada.

Kemter, fuar çantası omzunda
Nil’in kenarına doğru yürüdü.
Gündüz binlerce watt ışık altında
makinelerin ritmini dinlemişti,
ama şimdi
şehrin karanlık ritmine kulak verecekti.

Bir çocuğun gözü takıldı ona—
üzerinde mezarlığın tozunu taşıyan
o küçük kırışık avuç…
Çocuk sordu: “Amca, sen de mi gölge arıyorsun bu şehirde?”

Kemter gülümsedi.
“Ben gölge aramam, oğul,” dedi.
“Ben gölgenin içindeki ışığı ararım.”

Çocuk başını eğdi,
çünkü Kahire’de ışık kolay bulunmazdı,
hele ki mezarlarla evlerin
aynı duvarı paylaştığı semtlerde…

Gece, şehrin damarlarında bir kara ilahi gibi dolaşırken
Kemter içinden bir ritim yükseldi:
yüksek binaların arasında sıkışmış
yoksul ruhların ritmi…
bir ekmek kuyruğunda başlayan sabır
bir fuar standında biten hırs
aynı şehirde birbirine karışmıştı.

Sonra ansızın
Kaygusuz’un divane nefesi geldi rüzgârla:
“Bre Kemter, gül yüzünü göreyim,
dünya dediğin şehir
ister Kahire olsun
ister Harababad—
Hak yaşar, insanda yaşarsa…”

Bir fısıltı gibi geçti söz
Kemter’in yanından.
Çocuk ürperdi.
“Kim konuştu?” diye sordu.

Kemter sadece gülümsedi:
“Bir Abdal olur bazen,
hiç görünmez;
ama söz yürür.”

Sonra Nil’e baktı.
Gece suyu yararken
şehrin bütün yoksulluğu,
bütün hırsı,
bütün sessiz çığlığı
suya damla damla dökülüyordu.

Kemter bir avuç su aldı eline
ve kendi kendine dedi ki:
“Bu şehir de bir insan gibi,
içi çöl, yüzü gülüş…
Ama ben bilirim ki
en karanlık şehirde bile
bir pencere aralanır
eğer ritmi duyan biri geçerse içinden.”

Sonra döndü,
çocuğun başını okşadı.
“Ben yarın yine geleceğim,” dedi.
“Belki birlikte bu şehrin ışığını buluruz.”

Çocuk gülümsedi.
“Burada ışık yok ki,” dedi.
Kemter başını iki yana salladı:
“Yanılıyorsun oğul…
ışık bazen bir insanın içinden doğar
şehrin kendisi karanlık olsa bile.”

Ve yürüdü Kemter,
Kahire’nin yırtık sokaklarından
fuarın parlak koridorlarına doğru.
Her adımında
dünya gürültüsü ile
Hak ritmi
aynı kalpte çarpıyordu.

Çünkü Abdal,
nerede durursa dursun,
ritmi taşır.