Kahır Treni Şiiri - Serkan Gebel

Kendine artmasa da yetebilmeli insan,
Paslı kösteğe takılı dursun gezgin ayakların,
Sensizliğin boşluğunda çırpınışlar var duyarsan,
İlgisiz ifadeler dağ gibi heybetli, vakur mu bakışların.

Üzerine atılı beden içinden bu nice murat,
Toprak ellerini, tutarken mi dağılır parmakların,
Çile hanesinde, hane sahibi suçlu gibi bu ne surat,
Çark eylese de alem, elem tekeri yuvarlar diline ağıtların.

Nergis suya aksi düşünce kendine aşık olur,
Büyülenir gözleri, zehrinden habersiz koklayanların,
Yaratılmış olmanın yaratma kısmı iyice dilimizde kaybolur,
Kahır trenine vagon ekler, isyansı, yersizce ettiğin kelamların.